Ślady stóp na niebie

Ślady stóp na niebie

Na ubogich gruntach
kamieniste wichry
rzeźbią wstążki szlaków.

Chmury bez rodowodu
jak skundlone psy,
rozrywane w ciszy,

toczą bój zazdrosny
ze szczytami,
o pierwszeństwo w niebie.

Biała kipiel
zadymionej Krzesanicy.

Karłowate kosokrzewy
jak warownie,
strzegą ściany lasu

popędzane tuż pod Kopą
zbiegiem do doliny,
poprzez przełęcz cudów.

Geometria słońca,
wschód i zachód ciekawości
tnie moją linię życia.

– Piotr Picheta

19 komentarzy "Ślady stóp na niebie"

lavinka pisze:

24 wrzesień, 2007 o 10:46 pm

Można się zakochać w tych widokach…
Jacek Krywult pisze:

25 wrzesień, 2007 o 7:15 am

Ile wokół nas jest widoków, w których można i nawet trzeba się zakochać!
Piotr P. pisze:

6 październik, 2007 o 7:29 am

Witam, widzę, że przypadł mój wiersz do gustu.

Pozdrawiam
Piotr Picheta
Piotr P. pisze:

6 październik, 2007 o 7:40 am

góry.. to moje miejsce na świecie.. zapraszam również do mojej galerii

http://www.picasaweb.google.com/piotrpicheta
Jacek Krywult pisze:

6 październik, 2007 o 12:49 pm

Piotrze,

wiersz wypatrzyłem już dawno, przeleżał dość długo na blogu, obok innych rzeczy gotowych do publikacji.

Widzę, że sprytnie zrobiliście kawał tatrzańskiej grani.
Kombinowałem kiedyś też coś takiego, ale myślałem, czy by się nie dało przebić przez Walentkowy Wierch i zejść z Przełęczy Pod Chłopkiem. No bo Żabie, to wiesz, nie dla mnie. Nie wiem, co prawda jak jest od Wrót Chałubińskiego do Cubryny, bo nigdy tamtędy nie szedłem.

Pozdrawiam i dużo poetyckiego natchnienia życzę!!!
Piotr P. pisze:

9 listopad, 2007 o 2:26 pm

Hmm.. tak, zrobiliśmy spory kawałek tatrzańskiej grani, od Grzesia po Rysy, ale ubolewam nad tym, że nie poszliśmy przez Walentynkowy, choć z drugiej strony mielibyśmy problem ze zrobieniem Orlej Perci, a tą część grani chcieliśmy zrobić przede wszystkim. Z przełęczy Zawrat wyglądała ta grań dość interesująco, ale nie mieliśmy ze sobą sprzętu wspinaczkowego. Niestety, nastawiliśmy się na przejście turystyczne. nastepnym razem bedziemy kombinować coś trudniejszego… Już teraz pojawił się pomysł przejścia całych tatr, od przełęczy wyznaczających granice.

Niestety, też nie wiem jak wygląda droga od Wrót do Cubryny. Z tego co pamietam jak byłem zimą na Wrotach to w stronę Mięgusza grań jest praktycznie nie do przejścia (mocno eksponowane, lekko przewieszone ściany), ale to było dawno, wtedy miałem mniejsze pojęcie o Tatrach. Nie myślałem nawet o chodzeniu poza szlakami. Teraz jak zapisałem się do KW i zacząłem czytać książki o tematyce górskiej potrzeba poruszania się poza szlakami mocno we mnie wzrasta. Zapewne zacznę w przyszłym sezonie odwiedzać te rejony i brać to wszystko bardziej poważnie.

Pozdrawiam serdecznie
Piotr P. pisze:

9 listopad, 2007 o 2:39 pm

Przejrzałem sobie galerię Rohaczy. Jaki jest szlak?? Mocno eksponowany? Myślę o zimowym spacerku przez Rohacze.

pozdrawiam
Jacek Krywult pisze:

11 listopad, 2007 o 12:12 pm

Czym więcej czytam teraz książek przyrodniczych, tym więcej rozumiem, dlaczego ktoś kto kocha przyrodę nie powinien chodzić poza szlakami. A przynajmniej na tak maciupkim i pięknie zróżnicowanym terytorium jak Tatry. Fauna i flora też potrzebują trochę spokoju od wszędobylskiego człowieka.

Fakt, że szlaków jest cała masa, ale wszystkie są tak zatłoczone, że non stop kogoś mijasz, albo czujesz czyjś oddech na plecach. Więc już o takim pełnym nastroju, intymności, odpoczynku i spokojnej kontemplacji nie ma mowy.

No i cóż tu wybrać?

Na Rohaczach do Smutnej przełęczy jest tylko jeden mocniej eksponowany fragment, co do innych to nie wiem, nie znam się. Nie dane mi było spróbować zimowego chodzenia po wyższych partiach Tatr.

W tym roku w zimie nie pchałbym się w Rohacze. Przypuszczam, że Słowacy będę mocno teraz pilnować prób przekraczania granicy, a szczególnie tam.

Pozdrawiam i dalszego natchnienia życzę!
Maria pisze:

18 grudzień, 2007 o 3:51 am

Po calodziennej wedrowce po stronie
– dzieki za troche zycia, troche wiosny,kolorow lisci
jesiennych i magiczne krajobrazy.
Trudno jest mi sie rozstac z ta fantastyczna przygoda
– troche jak wyprawa w nieznane, ale z sentymentalna nuta porownawczej podrozy w czasie.
Piekna strofa z wiersza Piotra Picheta o geometrii slonca
to moja linia zycia.

Serdecznie pozdrawiam
Maria
Jacek Krywult pisze:

18 grudzień, 2007 o 9:00 am

Witaj Mario

Dziękuję Ci za odwiedziny i wirtualne przecięcie się naszych Piotrowych geometrii słońca i linii życia.

Tak to jest, że ludzie o podobnych pasjach zawsze spotykają się w tych samych miejscach, cieszą ich podobne nastroje i te same widoki.

serdecznie pozdrawiam i życzę wielu magicznych krajobrazów!
Maria pisze:

19 grudzień, 2007 o 9:05 pm

Jacku,
Twoja strona przyciaga i ogladam zawziecie.
Komentarz skapy z racji, ze chce jak najwiecej zobaczyc i wczytuje sie w opowiesci.
Wydawalo mi sie, ze Tatry sa obrazem, ktory zawsze wywola odzwiek,a teraz okazuje sie, ze maliny,jezyny,jagody zamiast do kuchni i swiatecznych wypiekow na sciezki beskidzkie prowadza.
Tak dawno to bylo, ze tylko fragmenty szlakow i nazw pamietam i oprocz szlaku jagodowego chce poukladac w myslach wedrowke od Koniakowa do Kubalonki i mam nadzieje, ze tam wlasnie Czantorie, Stozki Pilsko i Malinowe skaly sie komponowaly.
W wolniejszej chwili do mapy wroce.
Serdecznosci.
m
Jacek Krywult pisze:

21 grudzień, 2007 o 12:27 am

Och Mario! Żeby od wspominania malinek i jeżynek zakalec Ci nie wyszedł !!

No piękne są te wszystkie wędrówki, które odbywamy. I tu jest fajnie i tam jest fajnie. W sumie to wszędzie jest fajnie i wszędzie warto pojechać i zaglądnąć chociaż na chwilę.

Wróć do tej mapy, wróć. Wędrówki palcem po mapie są czasami nie mniej przyjemne od tych na żywo, bo czym byłyby one gdyby nie nasze plany, marzenia, a potem wspomnienia.

A może Aniołek przyniesie pod choinkę jakąś nową mapkę lub przewodnik i wspomnienia ożywia marzenia, a te zaprowadzą Ciebie ponownie na Pilski i Królową Beskidów, albo w jakiś inny, równie piękny, ale nikomu nie znany zakątek Beskidów…
Maria pisze:

21 grudzień, 2007 o 3:13 pm

Jacku,
Z powodu panicznego strachu przed zakalcem postanowilam zrezygnowac z wypiekow. To przyszlo latwo, jak odpowiedniej atrapy nie znajde, wroce do kuchni.
Aniolek … jezeli trafi z przewodnikiem … lepszy od marcepanu!
Zastepczo bilet lokalnej komunikacji i plan okolic mam, gorzej z tym Pilskim.

Piszesz, ze warto planowac i marzyc. Zgoda. Nadal bede klikac po szlakach.

Z obrazem limby i swiatel Samotni
przesylam zyczenia miodowych piernikow, rolad makowych i bajkowych krajobrazow z nuta koled.
Jacek Krywult pisze:

22 grudzień, 2007 o 1:28 am

Broń Boże! Wypieki to pyszna konieczność! Trzeba trochę ciała nabrać, aby mieć potem większą motywację do studiowania przewodnika od Aniołka i do wyjazdu wg jego wskazań :D

O Pilsko się nie bój. Widać je z każdej strony, to i drogę jakoś znajdziesz :D A jak pomylisz je z Babią Górą, to w sumie też źle nie trafisz, hihihi :D
Maria pisze:

23 grudzień, 2007 o 8:33 pm

Mapa pomogla. Od Karpacza do widel w Zawoi
to dlu…u…ugi szlak. Efekty skokow przez zwoje
mozgowe w probie odtworzenia co nam przeszlosc dala, a przyszlosc odbiera. :)))
Schodze juz z tej sciezki na troche, bo nieladnie tak tradycje
zaniedbywac.

Wszystkiego najlepszego!
Jacek Krywult pisze:

27 grudzień, 2007 o 7:22 pm

Widzę, że daleko palec po mapie Ciebie zaprowadził :D
Z Karkonoszy w Beskid Żywiecki to ładny kawał drogi!

Mam nadzieję, że w porę weszłaś na ścieżkę tradycji i karp pluskał się na wigilijnym stole w barszczyku z uszkami :)

także życzę wszystkiego najlepszego i powrotu na liczne ścieżki.
Maria pisze:

31 grudzień, 2007 o 4:36 pm

Tak bylo! Mgliste, gorskie pejzaze, puchowe jodly i slady nart …
Zostaja wspomnienia.
Zycze Ci wielu udanych wypraw, a sobie obrazow.
Dosiego Roku!
Jacek Krywult pisze:

31 grudzień, 2007 o 4:40 pm

Życzę Tobie cudownych obrazów!
A jak się Tobie wyśni jakiś szczególnie piękny, to nie zapomnij się nim ze mną podzielić :D

Do siego roku!!!
kwatery zakopane pisze:

24 styczeń, 2008 o 2:55 pm

Piękne widoki !! Dlaczego dopiero teraz znalazłem ten blog?

Comments are closed.